แม่ของฉันป่วยเป็นอัมพาต ช่วงปีแรก ๆ แม่ก็มีความหวังว่าถ้าขยันทำกายภาพ เดี๋ยวก็เดินได้ เพราะเรามักจะให้กำลังใจแม่แบบนี้ ผ่านมาจนปีที่สามก็ยังเดินไม่ได้ ช่วงนั้นแม่เริ่มไม่อยากทำกายภาพ หงุดหงิดบ่อยขึ้น พูดน้อยใจ ตัดพ้อ มีปัญหากับคนดูแล และลูก ๆ ฉันเริ่มเอะใจว่าคงต้องพาแม่ไปพบคุณหมอจิตแพทย์ เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินแม่บอกหมอว่า “เสียใจ ก็สามปีแล้วยังเดินไม่ได้”

คุณหมออธิบายให้ฉันฟังว่าแม่เป็นซึมเศร้าแบบหงุดหงิด ไม่ใช่ซึม เงียบไปเลย ก็จะสังเกตยาก และตอนนั้นฉันเองก็ยังไม่เข้าใจว่าการสูญเสียความสามารถในการเดิน ความสามารถในการช่วยตัวเองนั้นเป็นการสูญเสีย (Loss) ที่ยิ่งใหญ่นะ นำความเศร้าโศกและส่งผลต่อจิตใจได้เช่นกัน

ทั้งแม่และฉันต่างก็มุ่งเป้าหมายไปที่จุดหมายปลายทาง ว่าวันหนึ่งเมื่อแม่เดินได้ เราจะมีความสุข (อีกครั้ง) แต่ในการเยียวยาฟื้นฟูที่ต้องใช้เวลานานแบบผู้ป่วยอัมพาต การใช้ผลลัพธ์เป็นแรงจูงใจ อย่าง “ทำนะแม่ ขยันนะแม่ จะได้เดินได้” ในช่วงแรกอาจจะได้ผล แต่ในระยะยาว เมื่อยังไม่เห็นผล แม่จึงเสียใจ ผิดหวัง ไม่อยากทำ ก็เป็นอีกระยะหนึ่งของการสูญเสียความหวัง เมื่อหวังนั้นยังไม่เป็นจริง ทั้งแม่และลูก ๆ เริ่มหมดกำลังใจในระหว่างทางก่อนไปถึงจุดหมาย

พอเข้าใจความรู้สึกของแม่ ฉันหันมาใส่ใจดูแลจิตใจแม่ด้วยการชวนแม่ขอบคุณสิ่งที่แม่ยังมีด้วยกันทุกเช้า เพื่อที่แม่จะได้มีความสุขตั้งแต่วันนี้ โดยไม่ต้องรอให้เดินได้ก่อนแล้วจึงจะมีความสุข

และให้แม่ขอบคุณตัวเอง ทุกครั้งที่เค้าออกกำลังกาย

แม้ในความสูญเสีย เราก็ยังมีสิ่ง ดี ๆ ให้รู้สึกขอบคุณ ได้

ขอบคุณ การเขียนบันทึกขอบคุณที่ช่วยปลอบใจเรา ให้เรามีกำลังลุกขึ้นเดินต่อไปอีกครั้ง

การนึกถึงสิ่งดี ๆ สามข้อทุกวันช่วยดูแลใจให้มีความสุขไม่ว่าจะอยู่ในสภาพใด ช่วงใดของการเดินทาง  แม่แฮปปี้ตั้งแต่วันนี้ที่ยังเดินไม่ได้ แม่มีกำลังใจทำกายภาพต่อไปทุกวัน

แล้วคุณล่ะ วันนี้คุณอยากจะขอบคุณ สิ่งดี ๆ 3 ข้อ อะไรบ้าง