ทุกความเจ็บปวดเป็นประตูให้พ่อจ๋าได้เข้ามาเยียวยา ปลอบใจ เลี้ยงดูหัวใจของฉัน วันหนึ่งฉันรู้สึกเหมือนพระเจ้าพระบิดาที่ฉันชอบเรียกว่า “พ่อจ๋า” บอกฉันว่า “เปิดหัวใจที่ปิดอยู่” แต่ก็ไม่แน่ใจเท่าไรนัก เพราะฉันได้เปิดหัวใจให้พระเจ้าเข้ามารื้อฟื้น เลี้ยงดูฉันแบบพ่อลูกแล้วนี่ และนั่นคือการเริ่มเดินทางสู่การเยียวยาหัวใจและบาดแผลในชีวิต Healing Life’s Hurt Series ของฉัน ซึ่งมีมากมาย นับไม่ถ้วน เพราะฉันไม่เคยทำแผลหัวใจที่ชอกช้ำเลย ได้แต่ฝังมันลึกไว้ในใจ แล้วเดินหน้าต่อไปเพราะเราไม่เคยถูกสอนว่าในวันที่ หัวใจแตกสลายจะทำอย่างไรดี ไม่เคยเคยเรียนวิชาอกหักกะศาสตร์ (จำเพลงมา)ก็เลยไม่รู้ว่าจะรับมือกับคำว่าใจแตกสลายอย่างไรดี วิธีเดียวที่ฉันรู้คือ I am the great pretender, the show must go on, life must go on.. ยิ้มสู้ เชิดหน้า แล้ว เดินต่อไป สู้ต่อไป ทำนองนั้น ชีวิตที่ยุ่ง ทำให้เราลืมความเจ็บปวดได้ คล้ายคนดื่มเหล้าจะได้ลืม ฉันก็ใช้ความยุ่ง เป็น Workaholics ทำให้ลืม แต่ว่าพระเจ้าไม่ลืม และพระองค์รู้ และหัวใจของฉันนั้นไม่เคยลืม…